Van een vitale zeventiger naar een man die na een korte fietstocht volledig uitgeput is. Het overkwam Cent van Rees. Tijdens een mountainbikeongeluk slingerde hij anderhalve meter door de lucht. Hij kwam slecht neer, waardoor een slagader afknelde. Het gevolg: een herseninfarct. Door de val kreeg hij chronische hoofd- en nekpijn, vermoeidheid en werd hij vergeetachtig. Hij rondde onlangs een revalidatietraject af bij het Revalidatiecentrum Drechtsteden-Haaglanden. “Als ik doseer, gaat het hartstikke goed. Ik kan weer fietsen, en daar geniet ik volop van!”
Zo’n veertig jaar fietst hij al. Wat begon met een racefiets, groeide later via het veldrijden door naar een stevige passie voor mountainbiken. Cent mag je dus gerust een ervaren fietser noemen. “Na mijn pensioneren was ik elke dag bezig met mijn fiets bezig. Ik reed zo een rit van 200 kilometer, geen probleem.” Tijdens een vakantie in Spanje ging het mis. Na twee weken in een Spaans ziekenhuis keerde hij terug naar huis. “Ik dacht toen nog: even deze opname afwachten, en daarna komt het wel weer goed. Maar eenmaal thuis kwam het niet goed, helaas.”
Eerst volledig tot rust komen
In het begin voelde hij zich vooral – zoals hij het zelf verwoord – ‘zwabber, zwabber, waggel, waggel’. Na verloop van tijd ging het iets beter. Cent sprong weer op zijn geliefde mountainbike. “Dat was schrikken. Ik hield het nog geen kwartier vol!” Cents restklachten bleven: hoofdpijn, nekpijn, snel moe en die verdomde wolk in zijn hoofd. “Van een heel actief leven kon ik ineens niets meer.”
Er kwam een second opinion van een neuroloog en een behandeltraject bij een ergotherapeut. “Dat leverde al wel iets op, maar nog niet voldoende. Ik wist: ik wil en kán meer.” Via zijn huisarts kwam Cent bij ons revalidatiecentrum terecht. Lachend: “Dat begon met een hele lange vragenlijst. Ik werd er gestrest van: het zat nog niet lekker in mijn hoofd. Ze wilden alles van me weten. Gelukkig kon mijn vrouw me met die vragen helpen.”
Het revalidatietraject duurde veertien weken; Cent kwam drie keer per week bij het revalidatiecentrum. “In het begin mocht ik helemaal niks. Alleen maar: tot rust komen. Dat was moeilijk hoor! Ik ben een mannetje dat niet stil kan zitten.” Ook thuis moest het rustiger aan. “Ik ging toen om de twee uur even tien minuten liggen. Even niks, en op mijn ademhaling letten. Nu het traject is afgelopen, heb ik dan niet meer nodig.”
Accepteren en opbouwen
Cent leerde naar zijn lichaam luisteren. “Nu kijk ik elke ochtend: hoe sta ik op? Dan bepaal ik: misschien kan ik wel een rondje fietsen of wandelen. Maar dat is geen must meer.” En als er toch iets moet, denkt Cent: doe ik het nu, of kan het ook morgen? “Ik was altijd van het gas geven, leven in de zesde versnelling. Dat kan nu niet meer.”
Het revalidatietraject bestond uit lichamelijke oefeningen – zoals nekrevalidatie – en gesprekken met een psycholoog. “Die gedrevenheid van mij zit diep. Dat maakte accepteren dat het een tandje minder moet, zo verschrikkelijk moeilijk. Maar gedurende het traject zag ik steeds scherper dat ik continu over grenzen ging. En dat ik compleet naar de filistijnen zou gaan als ik niet terugschakelde.”
Hoe zag je traject eruit?
“Ik was drie keer per week aanwezig. Dan ging ik trainen in de zaal met Ilse, kreeg ik les over de werking van mijn lichaam of had ik gesprekken met mijn haptotherapeut of mijn ergotherapeut.”
Terug naar volop genieten
Het revalidatietraject bij ons is afgelopen en het gaat goed met Cent. Hij kreeg handvaten en inzichten die hem helpen zijn grenzen bewaken en zijn energie doseren. En hij fietst weer. “Er zijn zoveel mooie plekken in Nederland. Bijvoorbeeld de Loonse en Drunese Duinen. Dan rijd ik daar, en voor mijn ogen trekt een pra
chtig schouwspel voorbij. Een hertje in het ochtendlicht, de duinen, het gekwetter in de bomen – heerlijk. Ik ben nog lang niet op mijn niveau van voor het ongeval, maar dankzij ons revalidatiecentrum kan ik weer volop genieten.”
