Van welke klachten had je last?
“Ik heb al jaren last van mijn spieren en bindweefsel. Pijn hoort bij mij en ik heb een sterke wil. Ik ga voor het beste resultaat met een grote lach op mijn gezicht. Niemand zag hoeveel pijn ik had en ik duwde het weg. Totdat ik in 2017 op mijn werk van de een op andere dag niet meer kon lopen. Ik werd thuis gebracht en kon 6 weken niet lopen. Daarna volgde een periode van allerlei onderzoeken waarin we op zoek gingen naar de oorzaak van mijn klachten. Vervolgens heb ik 8 maanden met krukken gelopen. De reumatoloog stelde vast dat ik reuma in mijn knieën had. Ik had maar één doel: zo snel mogelijk weer aan het werk en dit achter me laten. Dat kostte wat pijn en moeite maar het lukte. In juni 2019 was ik weer fulltime aan het werk. Ik had nog steeds pijn, maar mijn drive zorgde ervoor dat ik weer mee kon draaien in mijn werk. Op 22 juni heb ik een open dag bezocht voor een nieuwe opleiding die ik wilde gaan starten. Ik weet nog goed hoe mijn leidinggevende tijdens een evaluatiegesprek me bedenkelijk aan keek en vroeg me of het wel verstandig was om dat te doen. Ik wuifde het weg. Een dag later, op 23 juni 2019, kon ik letterlijk niets meer. Ik verging van de pijn en kon alleen maar liggen.”
Je was net fulltime aan het werk
“Ja dat was niet leuk. Ik had er zó hard voorgewerkt. Mijn reumatoloog ging verder met onderzoeken en stelde vast dat ik fibromyalgie had. In een gesprek vroeg hij me of ik bereid was mijn leven te veranderen. Mijn antwoord was ja. Ik wist alleen niet hoe. ‘Dat gaat je lukken met een revalidatietraject’ was zijn antwoord. Mijn instinctieve reactie was: ‘Ja, daaag. Geen zin in.’ Hardop zei ik ‘Dat is goed.’ Ik wilde niemand teleurstellen. Ik stond er niet achter maar dacht anderen een plezier ermee te doen. Vooral mijn werkgever. Vervolgens had ik in augustus een pre intake in Zoetermeer en niet snel daarna ging ik drie weken op vakantie. Toen ik terug kwam van deze vakantie ging kwam ik in grote dip terecht. Dat was in oktober 2019. Een paar weken later, dat was in november, startte mijn revalidatietraject in Zoetermeer.”
Hoe beviel het traject je?
“Ik weet nog goed dat ik in het begin aan het trainen was in de zaal. Daar waren ook andere patiënten en ik dacht vaak: ‘Ik hoor hier helemaal niet thuis’. Het liefst wilde ik wegrennen. Ook vroegen jullie me naar mijn lichaam te luisteren. Als jullie me vroegen wat ik voelde, wist ik het antwoord niet zo goed. De eerste stap was dat ik door jullie leerde om met afstand naar mezelf te kijken. Daar werd ik heel emotioneel van. Ik zag een vrouw die haar lichaam totaal negeerde. Mijn wilskracht is zó sterk. Ik had mezelf verwaarloosd, doordat ik alleen voor anderen aan het zorgen was en niet voor mezelf. Dat kwam hard binnen. Het eerste kwartje was gevallen.”
Wat heb je geleerd over jezelf?
“Ik ging inzien dat ik veel voor anderen deed en niet goed naar mezelf luisterde. Ik zei bijna geen nee en wilde alles perfect doen. In de Hindoestaanse cultuur is het heel normaal om voor grote groepen mensen te zorgen (denk aan koken). Altijd zei ik ja op verzoeken van familie en vrienden. Ik ging eens experimenteren met nee zeggen. Dat ging goed en zo leerde ik mijn grenzen te bewaken. Dat betekende ook dat ik om moest gaan met weerstand. Door nee te zeggen, kreeg ik ook kritiek van mensen dichtbij mij. Ook dat lukte me steeds beter. Naast een traject bij jullie was ik ook druk bezig met mezelf persoonlijk te ontwikkelen. Rond de kerst van 2019 leek het alsof alles samen viel. In één week tijd kwam ik voor mezelf op, gaf mijn grens aan en nam ruimte in. Wat voelde dát goed. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in mezelf.”
Je dagelijks leven moet zijn veranderd
“Ik was altijd bezig met anderen, nu kom ik op de eerste plaats. Ik heb veel meer rust ingebouwd in mijn leven. Mijn lijf voel ik nu goed aan en ik geef mijn grenzen aan. De ergotherapeut heeft me geholpen met het maken van een dagindeling om dit voor elkaar te krijgen. Aan het eind van mijn revalidatietraject heb ik een reis alleen naar Sri Lanka gemaakt. Daar volgde ik een retreat en daar leerde ik hoe ik rust kan vinden in mezelf. Opgeladen met nieuwe inzichten kwam ik terug in Nederland. Ook ging ik goed nadenken wat me energie kost en waar ik energie van krijg. Ik besloot te stoppen met contacten die me energie kosten. In mijn werk ging ik me kwetsbaarder opstellen. Ik hoefde geen miss perfect te zijn en ik liet mijn emoties zien. Nu ben ik zover dat ik aan kan geven wat ik nodig heb in mijn werk. Samen met mijn leidinggevende onderzoek ik nu hoe we dat vorm kunnen gaan geven. Dat zijn grote stappen voor mij en soms ben ik nog verbaasd dat ik dit allemaal gewoon maar doe.”
Heb je tips voor andere patiënten?
“Ga eerst accepteren dat je chronische pijnklachten hebt en dat je niet alles meer kunt doen wat je voorheen wel kon. Daarnaast helpt het je om verwachtingen van jezelf los te laten en lief te zijn voor jezelf. Vrienden worden met jezelf is de enige manier om je mentaal beter te gaan voelen. Tenminste, dat denk ik. Mijn wilskracht was zo sterk dat ik tegen mijn eigen wil aan het vechten was. Nu heb ik zoveel meer rust en lucht gekregen. Dat gun ik jou ook. Ben je bereid je helemaal open te stellen, dan lukt het jou ook. Ik raad iedere chronische pijnpatiënt een revalidatietraject bij jullie aan.”
Jane is niet haar eigen naam. Dit interview is op haar verzoek anoniem gepubliceerd.
